Inwendig oor

Het inwendige oor van de mens bevindt zich geheel ingesloten in het rotsbeen, op een wijze die doet denken aan een doolhof van kanaaltjes en gangen, vandaar de naam doolhof (labyrint).

Binnen deze holten bevindt zich een vliezig zakje (vliezig labyrint) dat er ruim in past en dezelfde vorm heeft. De ruimte tussen het vliezig zakje en de binnenwand van het doolhof is met vocht gevuld. Het zakje dat dus in dit vocht zweeft, bevat zelf ook vloeistof, het is door weefselvezels met de benige wand verbonden.

Doolhof

De drie delen van de doolhof heten – eveneens naar hun vorm -achtereenvolgens voorhof, slakkehuis en halfcirkelvormige kanalen. De voorhof vormt het eerste deel. Zij grenst aan het middenoor en is daarvan gescheiden door een met een dun vliesje afgesloten venstertje. Het vliezig zakje van de voorhof is verdeeld in twee zakjes of blaasjes.

Deze zakjes bevatten elk langs de binnenwand kleine zintuigcellen en voorts een waterig vocht. Na de voorhof volgt in het binnenoor het slakkehuis met een zeer ingewikkelde structuur. Enkele al dan niet samenhangende holten kronkelen zich daar doorheen en door dit alles heen ligt, ook weer gekronkeld, het eigenlijke voor geluid gevoelige orgaan van Corti.

Halfcirkelvormige kanalen

De drie halfcirkelvormige kanalen, die niet meer tot het gehoororgaan maar tot het evenwichtsorgaan behoren, liggen boven en achter de voorhof. Deze drie Kanalen zijn halfrond en zij zouden met elkaar dus zes openingen moeten hebben.

Zij hebben echter slechts vijf openingen die in de voorhof uitkomen aangezien de twee verticale kanalen gedeeltelijk samenlopen. Binnen de benige halfcirkelvormige kanalen liggen de vliezige halfcirkelvormige kanalen.

Dit zijn buizen die zich wat hun vorm betreft bij de benige holte aansluiten. In de buizen bevinden zich zintuigharen met het zogenoemde evenwichtszand (ook wel gehoorsteentjes genoemd) die de stand en bewegingen van het hoofd waarnemen.