Narcotica verslaving

Narcotica verslaving
Narcotica waren eeuwenlang de pijlers waarop de drugsubcultuur maar ook de gegoede burgerij rustten. Nog in 1885 waren opiumderivaten vrij verkrijgbaar. Zelfs bekende frisdranken en vruchtensappen bevatten opiumderivaten. Hoewel sommige mensen het immoreel vonden, waren het gebruiken van opiumpreparaten als laudanum en het roken van opium volkomen legaal. Pas in 1942 kwam er een verbod op het verbouwen van papaver. In de 19e eeuw was verslaving nog niet het sociale kwaad dat het nu is. Echtparen gingen niet scheiden als gevolg van verslaving en arbeiders werden er niet voor ontslagen. Maar sinds de ware aard van een verslaving bekend geworden is, zijn we ook bekend geraakt met de verschrikkelijke gevolgen ervan, zowel voor individuen als voor de maatschappij. Tegenwoordig omvat de term ‘narcotica’ een aantal zeer gevaarlijke, verslavende en vaak misbruikte drugs.

Formeel gesproken verwijst de term ‘narcotica’ naar derivaten van de papaver die dienst doen als hypnotisch of kalmerend middel. De meest populaire derivaten zijn opium, morfine, codeïne en heroïne. De eerste drie komen van nature voor in de papaver, de laatstgenoemde wordt gemaakt door het acetyleren van morfine. Alle derivaten zijn ooit gebruikt in de geneeskunde en morfine en codeïne worden nog steeds gebruikt als pijnstillers. Men dacht ooit dat heroïne een betrouwbare remedie tegen morfineverslaving was (een wijdverbreid verschijnsel aan het eind van de 19e eeuw tot aan het midden van de 20e eeuw). Maar al snel bleek heroïne een veel gevaarlijker, verslavende en fysieke schade toebrengende drug te zijn dan de morfine waarvoor het in de plaats moest komen.

Codeïne is wellicht de minst erge van deze drugs aangezien de werking milder is, maar toch is ook codeïne verslavend en kan het misbruikt worden. Maar gezien het feit dat veel meer mensen op legale wijze codeïne (omdat ze het voorgeschreven krijgen) dan heroïne (dat niet op recept verkrijgbaar is) gebruiken, is de kans groot dat codeïneverslaving en -misbruik veel vaker voorkomt dan heroïneverslaving en -misbruik, omdat heroïne veel moeilijker verkrijgbaar is.

Hoewel het bij narcoticamisbruik draait om het vermogen van de drug om tijdelijk plezier te veroorzaken, raken veel mensen er via medische behandelingen mee bekend. Toegegeven: de medische waarde van narcotica is van onschatbare waarde. Morfine en codeïne werden gebruikt als pijnstillers wanneer milde pijnstillers als aspirine en acetaminofen niet volstonden. Voor pijn na een operatie of chronische of traumatische pijnen, heeft codeïne veel aanhangers gevonden en vaak wordt het samen met een milder analgeticum toegediend om de patiënt nog meer verlichting te geven.

Het grootste effect van narcotica is gelegen in het onderdrukken van de functies van het centrale zenuwstelsel, waardoor het doorgeven van pijnsignalen aan de hersenen verminderd wordt. Als gevolg hiervan echter worden andere functies van het centrale zenuwstelsel aangetast, bijvoorbeeld de controle over de spieren, de motorische vaardigheden en de coördinatie. Een overdosis narcotica kan leiden tot verwarring, delirium, spraakstoornis, coma en de dood. Het is daarom van het allergrootste belang om voorgeschreven narcotica of synthetisch gelijkwaardige middelen strikt volgens de aanwijzingen van een arts in te nemen. Het gevolg van langdurig gebruik van narcotica, zelfs als de hoeveelheden voorgeschreven zijn, is fysieke afhankelijkheid.

De fysieke afhankelijkheid gaat soms gepaard met onvoorwaardelijke, duidelijk zichtbare aftakeling van de leverfunctie, de nierfunctie en het zenuwstelsel en er treden altijd ernstige afkickverschijnselen op als hoofdpijn (die weer door zwaardere doses narcotica bestreden moet worden), stuiptrekkingen of rillingen, koorts en/of koude rillingen of een delirium.

Vooral heroïne is een monsterlijke drug omdat je er soms al na één dosis verslaafd aan raakt. De beschreven afkickverschijnselen treden soms al op na één keer heroïne te hebben gebruikt, waardoor de kans op een totale verslaving zeer groot wordt. Bovendien stelt de verslaving zelfs de meest morele mensen voor een dilemma: ze moeten kiezen tussen uit stelen gaan om hun shot te kunnen krijgen of het ondergaan van afgrijselijke ontwenningsverschijnselen. Als het afkicken onder dwang gebeurt (omdat de gebruiker geen shot kan krijgen of in een afkickcentrum) zijn de ontwenningsverschijnselen soms zo hevig dat de dood erop volgt.

Hoewel deze gevallen van verslaving na één dosis heroïne extreme gevallen zijn, ze komen voor bij 3 tot 5% van heroïneverslaafden, geven ze wel het gevaar van heroïne aan. De meeste verslaafden gebruikten opium of morfine en namen zo af en toe intraveneus heroïne tot zich. Na een aantal weken waarin het gebruik toenam, van eens in de maand tot ieder weekeinde, moet de gebruiker iedere dag heroïne gebruiken en krijgt hij last van ernstige afkickverschijnselen. De verslaafde moet steeds meer heroïne kopen en hij blijft weg van school of werk tijdens de ’trips’. Verslaafden geven vaak relaties, werk, voldoende nachtrust, financiële zekerheid en andere verworvenheden van een zelfstandige levensstijl op voor hun verslaving.

Voor mensen die willen afkicken van hun narcoticaverslaving zijn er verschillende mogelijkheden. Een mogelijkheid is het abrupt stoppen, de zogenaamde ‘cold turkey’. Maar deze methode is bijna onmogelijk voor het merendeel van de verslaafden omdat de ontwenningsverschijnselen zo krachtig en intens zijn dat de verslaafde liever kiest voor het weer opnemen van zijn verslaving dan voor het ondergaan van de pijn en ellende. Bovendien is het overkomen van de ontwenningsverschijnselen nog maar de eerste stap in het afkicken. Na de meest intense ontwenningsverschijnselen volgt het zogenaamde ‘postverslavingssyndroom’. Tijdens deze fase, die weken of maanden kan duren, krijgen verslaafden last van ernstige depressies, angsten en verlangens.

Vaak raken ex-verslaafden in deze fase weer verslaafd. Een langdurig programma is een andere optie, die voor veel verslaafden werkt, maar niet zonder problemen. Methadon (een synthetische vervanging voor heroïne) wordt vaak voorgeschreven om een verslaafde van de heroïne af te helpen. Methadonprojecten schieten als paddestoelen uit de grond omdat ze vele duizenden verslaafden door de ontwenningsverschijnselen en het postverslavingssyndroom heen helpen. Maar omdat methadon hetzelfde effect heeft als heroïne, maar dan in een mildere vorm, kan er ook methadonmisbruik ontstaan. Ondanks dit alles voorkomen projecten die de methadonprojecten ondersteunen het terugvallen van verslaafden in hun verslaving en ze zijn een zegen voor duizenden ex-verslaafden.